"Voor mij was het een Lifechanger"

In januari 2023 liep mijn ziektetraject al 1 jaar en 5 maanden. Een periode waarin ik er alles aan had gedaan om terug te komen in mijn oude contract van 32 uur per week. Gedurende mijn eerste ziektejaar speelde het ziekteproces en overlijden van mijn moeder een grote rol. De verzorging was bijna een dagtaak. Daarnaast vond ik dat ik de verplichting had om ook in mijn werk zo goed mogelijk mijn best te doen om zo snel mogelijk weer beter gemeld te kunnen worden. Na haar overlijden had ik verwacht dat dit snel zou gaan lukken en was ik daarin ook erg positief. Ik ging opbouwen en was er weer helemaal voor mijn cliënten. Na drie dagen werken was ik volledig uitgeput en had de overige dagen nodig om bij te komen.

Ik kreeg steeds meer last van mijn lijf en herstelde niet meer. Ik vond dit allemaal logisch, omdat ik behoorlijk veel van mezelf had gevraagd. Maar werk is leuk en een verplichting die je aangaat en dus de hoogste prioriteit. Langzaamaan takelde mijn lijf steeds meer af en sliep ik niet meer. Mijn hoofd kon niet meer uit. Zodra ik wakker werd, voelde ik al een hele stoot adrenaline door mijn lijf gaan. Of dat midden in de nacht was, of na een paar uurtjes slapen maakte niet uit. Op die momenten was ik hyperalert. Ook op de dagen dat ik niet werkte stond ik aan. Ik was hartstikke moe, maar kon overdag geen 5 minuten op een stoel zitten. Continue in de weer. Steeds maar weer alles poetsen, boodschappen doen, zorgen voor andere naasten, voorbereiden voor het geval er weer een noodsituatie zou komen. Mijn bloeddruk was schrikbarend hoog, ik kreeg af en toe hartkloppingen, mijn lijf herstelde niet meer en ging meer pijn doen. Sporten lukte niet, zelfs yoga kon ik niet meedoen vanwege allerlei vage klachten.

Met Kerst 2022 had ik twee weken vakantie genomen en in januari moest ik weer beginnen. Ik zag er zo enorm tegenop om weer te gaan werken, de druk te voelen, de verwachtingen van de cliënten en de hoge eisen die ik aan mezelf stelde maakte dat ik voor het eerst ging twijfelen aan mijn toekomst. Hoe kon ik zo verder leven? Zou ik mijn pensioen halen en hoe dan? Het voelde alsof ik mezelf helemaal kapot aan het maken was, maar ik had geen idee wat ik met deze gedachtes kon doen. Bij de bedrijfsarts heb ik mijn twijfel uitgesproken en die wees mij op het traject van CIR. Na het lezen van de website wist ik dat dit was wat ik wilde. Een totaaltraject waarbij op alle fronten meegekeken werd en door de hoge intensiteit er geen ontsnappen mogelijk leek.

“Ik wilde gaan leven, in plaats van overleven”

Al snel volgde een intake. Hier twijfelde ik nog of ik deel zou mogen nemen, omdat naar mijn idee de chronische pijn wel meeviel. Na een intensieve intake kreeg ik de bevestiging dat ik kon starten en twee weken later ging het traject van start.

Het was geen half werk. We begonnen met een individuele intake waarin startwaardes werden gemeten en doelen werden opgesteld. Het volgende deel bestond uit een zestal groepssessies waarin een stuk theorie werd uitgelegd over chronische pijn en wat dit mentaal met je doet. Hiervoor was het de bedoeling dat je thuis al naar webinars keek en vragen beantwoordde. Tijdens deze voorbereidingen werd er al een beetje gepeuterd aan mijn vaste overtuigingen. Dit omdat ik op papier moest zetten wat mijn waarden ware, waar ik zingeving uit haalde, hoe mijn pijnbeleving was en hoe ik daarmee omging. Heel wat anders als het op papier staat. Daarna volgde over deze thema’s groepssessies, waarin je dus ook van de andere deelnemers hoorde hoe zij in het leven stonden en omgingen met hun pijn. Dit was een enorme confrontatie voor mij. Ik hoorde iemand anders vol overtuiging vertellen hoe zij in het leven stond en dat raakte mij enorm. Ik zag in overtreffende trap wat ik mezelf ‘aandeed’. Er altijd maar voor anderen zijn, niet weten wat ik zelf belangrijk vind, mezelf fysiek en mentaal uitputten… en voor wie en wat? Dat waren waarden die ik duidelijk aangeleerd had en die me heel lang hebben geholpen, maar die nu juist maakten dat ik niet meer verder kon. Ik had geen energie meer en wist niet meer wie ik was. Wat mijn eigen waarden waren en waar ik heen wilde, wat voor mij zinvol was in het leven. Ik was volledig op de automatische piloot aan het draaien en dat al jaren. Dat kon niet meer doorgaan, maar wat dan wel?

En daar begon het meest waardevolle van CIR. Ik heb wekenlang zeven of soms acht sessies in de week gehad. Steeds gekoppeld aan mijn doelen. De behandelaren zijn zo professioneel en respectvol aan het werk. Ik kreeg ruimte om te kijken naar mijn verdriet uit het verleden, maar werd ook weer in het hier en nu gezet. Door het werken met de ACT methode zat er veel structuur in de behandeling en merkte je dat iedere behandelaar hetzelfde doel voor ogen had. Na iedere sessie kreeg ik even de tijd om bij te komen. In die tijd liep de behandelaar bij mijn volgende behandelaar binnen om samen door te spreken wat er was verteld, zodat de volgende sessie meteen doorgepakt werd op het thema dat ertoe deed. Geen ontsnappen mogelijk. Ik heb heel wat uren gehuild, gerouwd om mijn verleden en de situatie die heeft gemaakt dat ik me in mijn leven altijd op anderen heb gericht. Ik was helemaal uitgeput halverwege het traject. Maar ik heb geen enkel moment gevoeld dat ik er alleen voor stond. Ik werd gevolgd, maar er werd ook goed gekeken hoe het met mij ging. De eigenschappen die me de das omdeden hebben me ook veel gebracht. Ook deze kant werd steeds benoemd, waardoor je milder naar jezelf en je verleden kunt kijken.

“of dat ik hier ook weer de perfecte patiënt ging spelen”

Na een week of acht dacht ik dat ik het nu wel begrepen had en had ik enkele acties uitgezet richting werk en de mensen om mij heen, om meer voor mezelf op te komen. Toen ik dit benoemde aan mijn trajectbegeleider stelde hij de vraag of het nu echt goed met mij ging, of dat ik ook hier weer de perfecte patiënt ging spelen. Deze opmerking heeft me enorm geraakt, maar heeft tevens gemaakt dat ik begreep waar het echt om ging, namelijk om mij. Ik kreeg weer opdrachten van de diverse behandelaren die mij aan het denken zette. Wat wilde ik? Nu even mijn tanden op elkaar en straks weer verder zoals het altijd ging? Dat had ik best nog een paar maandjes volgehouden. Maar daarom zat ik hier niet in het traject. Ik wilde gaan leven in plaats van overleven. Daarvoor moest ik eerst door een diep dal gaan en gaan bedenken wat ik nodig had.

Alle kwaliteiten die mij in mijn werk zo’n goede hulpverlener maken, zorgen er ook voor dat ik in mijn oude patronen blijf. Ik ben in mijn werk totaal gefocust op de ander, voel feilloos aan wat de ander nodig heeft en sta bijna 24/7 ter beschikking. Mooie eigenschappen, maar nu niet meer goed voor mijzelf. Zo blijf ik aanstaan en kom ik niet bij mijn gevoel. Er werden vragen gesteld over waarom ik mij zo gedroeg en of dit is wat ik nog langer wilde en kon. Vragen die mij een angstig gevoel gaven, want het werk heeft mij in hele spannende tijden in mijn leven juist houvast gegeven. Daar kende ik het kunstje, werd ik gewaardeerd en was ik nodig. Maar dat alles ging nu wel enorm ten koste van mijzelf. Ik voelde zo duidelijk dat ik niet meer verder kon op deze manier. Bovendien was de organisatie ook nog eens helemaal veranderd en telde bij een aantal leidinggevenden eigenbelang boven het belang van de cliënt of werknemer. Ik voelde me niet meer gezien, ik moest dingen doen waar ik niet achterstond, er heerste een steeds grotere hiërarchie. Ik wist dit wel, maar kon hier niet naar kijken terwijl ik in mijn overleef modus stond.

Naast het mentale stuk is er ook fysiek een stevig stuk van mijn poten afgezaagd. Ik heb een sportopleiding gedaan en ben altijd heel fanatiek bezig geweest met sporten. Lekker hard knallen, dan hoef je even niet te denken was mijn motto. Ook dit werd ontkracht. Wat wil je doen, waarom wil je dat doen, wat denk je erbij, wat zegt dat over jou, waarom kies je voor die manier, waarom zit je daar, waarom doe je de oefening zo vaak, of met dat gewicht???? Allemaal vragen over zaken die ik als waarheid aannam en altijd zo had gedaan. Ik werd me er tijdens het traject van CIR pas van bewust dat ik mentaal en fysiek al een knop omdraai zodra ik sportkleding aantrek. Mijn hartslag gaat omhoog, ik stuiter van de adrenaline en ga tot ik helemaal op ben. Gezond? Niet echt.

Hoe sport je dan als dit is waar sporten voor jou voor staat? Vanaf mijn zesde levensjaar sta ik al in een gymzaal. Moeder was gymjuf dus moest je extra goed je best doen, het goede voorbeeld tonen. En nu dacht ik voor de eerste keer na over wat ik deed en of dat wel zo gezond voor mij was. Ik voelde voor het eerst wat het met mij deed en besefte dat pijn niet nodig is. Ik ben aan het leren dat er grenzen zijn en dat je lichaam of je hoofd die aangeeft en dat ik ernaar mag luisteren. Ik ben dan niet meteen een watje, maar goed bezig voor mezelf.

Door deze inzichten ben ik veel milder geworden in mijn oordeel over mezelf. Ik ben aan het leren wat mijn grenzen zijn en hoe ik daarnaar kan handelen. Als ik nu de pijn in mijn lijf voel, neem ik rust of doe oefeningen van de fysio. Als ik nu ga fietsen, gaat het niet om de 70 of 80 kilometer, maar om de rust en de vogeltjes die ik hoor en de wind die ik voel. Mijn hartslag is veel lager en zelfs mijn bloeddruk gaat omlaag. Ik heb een schema gekregen waarop ik goed kan functioneren. Het is niet te vergelijken met wat ik voor CIR deed, maar nu kan ik na een gemiddelde dag ook gewoon slapen. Ik voel me nog vaak moe en geef hier op de geplande momenten aan toe. Op de actieve momenten houd ik me aan mijn tijd en neem ik rust.

Het voelt nog een beetje onwennig, maar langzamerhand verdwijnt het opgejaagde gevoel in mijn lijf. Ik spreek weer af met vriendinnen, heb een sociaal leven. Bij de evaluatie van het traject vond ik het heel moeilijk om de vragenlijsten in te vullen. Ik ervaar meer pijn en voel meer vermoeidheid. Ik heb me tijdens het traject ook vaak erg verdrietig gevoeld en halverwege wist ik niet eens meer wie IK was. Maar ik heb me altijd veilig gevoeld en heb daarom door durven zetten naar mijn eigen manier van zijn. Het houdt heel veel in en dat maakt me nu nog onrustig, maar dan denk ik aan alle wijze woorden en lessen van mijn behandelaren.

Ik hoef geen afstand te doen van mijn oude gedrag, dat was niet slecht, maar ik mag milder zijn en vaker voor mezelf kiezen. Dat heb ik nu gedaan door samen met de bedrijfsarts de beslissing te nemen dat ik niet meer terug ga komen in mijn werk. Nooit gedacht dat dit uit het traject zou komen, maar het voelt nu als een beslissing die ik maak voor mezelf. Ik ga eerst alles laten bezinken en gun mezelf de rust om te gaan leven. Dus ook al zeggen de cijfertjes van de evaluatie dat ik er slechter uit ben gekomen dan dat ik er aan begon, het tegenovergestelde is waar. Ik ga nu mijn eigen leven leiden.

Ik kan iedereen die genoeg gemotiveerd is om naar zichzelf te kijken dit traject aanraden.

Voor mij was het een Lifechanger.