"Van weerstand naar ruimte voor verandering"

Ik had altijd een actieve levensstijl en werkte als ontspanningsmasseur en schoonheidsspecialist. Mijn lichaam gebruikte ik intensief, maar in de zomer van 2019 moest ik, door de pijn in mijn schouder, stoppen met hobby’s zoals paardrijden en tuinieren. Om door te kunnen blijven werken, ging ik naar een fysiotherapeut. Al snel moest ik ook mijn werk neerleggen. De fysiotherapeut vermoedde een frozen shoulder en dat betekende rust. Een maand lang mocht ik niets intensiefs doen. Met heel veel moeite heb ik me aan die maand kunnen houden, maar in plaats van verbetering werd de pijn alleen maar erger.

Uitzichtloos

Na een injectie in mijn schouder in het ziekenhuis kreeg ik het advies: "Dit moet je uitzitten." Toen in 2020 de coronacrisis uitbrak, vond ik troost in het feit dat ik niet de enige was die thuis zat. Toch voelde ik me vaak alleen. De pijn beperkte me zo erg dat ik nauwelijks een kopje thee kon optillen. Het voelde uitzichtloos. Twee jaar lang worstelde ik met de gevolgen van een frozen shoulder. Toen de pijn uiteindelijk iets afnam, probeerde ik rustig mijn werk op te pakken, maar mijn lichaam stelde steeds grenzen die ik niet wilde zien.

Van ongeluk naar herstel

Twee weken na het langzaam opbouwen van mijn werk, kwam ik ongelukkig in een harde botsing met een hond. Mijn been brak op meerdere plaatsen. Ik dacht toen: “Oke, zes weken gips, dat kan ik nog, dat trek ik wel.” Maar de breuk bleek gecompliceerder dan gedacht en de arts zei dat ik er minstens een jaar voor uit moest trekken. Mijn herstel was zwaar, vooral omdat ik afhankelijk was van hulpmiddelen zoals een rolstoel en krukken. Het was niet gemakkelijk, zeker niet in combinatie met de aanhoudende pijn in mijn schouder.

De stap naar CIR

Tijdens het herstel van mijn beenbreuk speelde de pijn in mijn schouder weer op. Ik heb zoveel specialisten gezien, maar uiteindelijk stelde de revalidatiearts van het Deventer Ziekenhuis voor om naar CIR te gaan. Eerlijk gezegd had ik daar in eerste instantie helemaal geen zin in. Het leek voor mij een enorme kloof en het woord “chronisch” vond ik vreselijk. Voor mijn gevoel betekende dat: “loser, hopeloos, afgeschreven.” Dat wilde ik niet accepteren. Toch besprak ik het met vriendinnen en uiteindelijk belde ik met Roelof Pol, de revalidatiearts van CIR. Hij vroeg: "Wat heb je te verliezen?"

Tijdens mijn eerste ontmoeting bij CIR zat ik enorm in de weerstand. Ik heb al jaren pijn, ik weet heus wel hoe ik hiermee moet dealen, dat hoeven ze mij bij CIR niet te gaan vertellen. Maar ik merkte dat ze het mij niet gingen vertellen, maar juist met mij op zoek gingen. Ik voelde heel erg dat ze naast me gingen staan. Niet alleen mentaal, maar zelfs fysiek; een behandelaar verplaatste zijn stoel van tegenover me, naar naast me en zei: “we gaan samen op zoek, ik heb de antwoorden ook niet.” Dat gebaar maakte een wereld van verschil. Ik voelde me echt gezien en gehoord.

Herkenning en erkenning in de groep

Het groepsprogramma stond me vooraf enorm tegen, maar het vulde mijn verhaal juist aan. Het delen van verhalen met anderen gaf me nieuwe inzichten. Eén van mijn groepsgenoten beschreef pijn als een gevangenis zonder sleutel, daar herkende ik me in. De kennis die je krijgt is ook prettig. Er zijn mensen die hier heel erg over nagedacht hebben en er is veel kennis over die mij ook helpt het te snappen, het gaf mij veel inzichten.

Ook mijn partner kon betrokken worden in mijn traject. De uitleg die hij kreeg over mijn situatie met chronische pijn zorgde voor meer begrip tussen ons. Thuis kreeg ik ook alle ruimte om dit traject te volgen.

Bij CIR ontdekte ik dat het niet alleen ging om de fysieke pijn, maar ook om de impact van de pijn op mijn leven. Ik moest leren omgaan met verlies: de dingen die ik niet meer kon doen, zoals tuinieren en fietsen, en het gevoel dat ik de controle kwijt was. Langzaam maar zeker begon ik manieren te vinden om mijn leven opnieuw vorm te geven. Ik leerde mijn boosheid en weerstand los te laten.

Zelfcompassie en regie

Een belangrijk inzicht dat ik tijdens mijn traject kreeg, was het belang van zelfcompassie. Ik was altijd hard voor mezelf en nu herken ik dat veel sneller. Ik leerde veel meer te voelen: Soms is het oké om gewoon op de bank te zitten zonder schuldgevoel. Ook de angst dat ik niet meer mee zou doen, kon ik loslaten. En de vraag: "Wat heb ik te verliezen?" kreeg voor mij een andere betekenis. Ik realiseerde me dat ik veel meer verlies als ik mezelf helemaal kapot werk en pijn heb. Ik hoef niks meer te worden, ik ben al iemand. Toch vind ik het soms nog steeds ingewikkeld om die gedachte volledig los te laten.

Na het traject kwam ik na een paar maanden af en toe weer in mijn oude patronen terecht. Vandaar dat ik een verlenging ben gestart, om mezelf weer op het juiste spoor te krijgen. Wel heb ik al veel stappen gezet. Bijvoorbeeld als ik terugkijk op mijn oude hobby’s, die fysiek waren, zie ik dat ik veel weerstand en boosheid heb kunnen loslaten. Waar ik vroeger niet kon aanzien dat iemand anders in mijn tuin bezig was, doen we het nu samen. Ik kan me verheugen op dat ze komt en haal er weer energie uit.

“Je hoeft het niet alleen te doen, want je bent niet alleen.”

Een boodschap voor anderen

Het traject bij CIR heeft me niet alleen geholpen mijn pijn beter te begrijpen, maar ook om mezelf beter te leren kennen. Het heeft me geleerd om met mildheid naar mezelf te kijken en ruimte te maken voor wat écht belangrijk is. Mijn boodschap aan anderen die worstelen met chronische pijn is: “Je hoeft het niet alleen te doen. Er is hulp, er is begrip. Gun het jezelf om die stap te zetten.”

Note van de behandelaar:

Tijdens haar behandeltraject werd ze geconfronteerd met oude patronen en de weerstand die ze bood tegen de pijn. Ze zit nu in haar vervolgtraject waarin ze haar de laatste stappen zet om haar nieuwe inzichten vol vertrouwen toe te passen.