"Van moet, moet, moet naar het moet niet"

Lopende apotheker door hernia

In september 2021 kreeg ik te maken met een dubbele hernia. Ik kon nog geen kop koffie optillen en om de paar maanden kreeg ik weer een rugblokkade, nooit zat er meer dan vijf maanden tussen. Ik slikte veel te veel medicijnen; zware medicatie en pijnstillers. Zonder functioneerde ik niet, maar tegelijkertijd voelde ik me een lopende apotheker. De bijwerkingen van de medicijnen maakten alles eigenlijk alleen maar erger, maar ik dacht dat ik ze nodig had om de dag door te komen.

Op mijn werk was ik er altijd, met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Toch moest ik op een gegeven moment toegeven dat het niet meer ging. De pijnspecialist zei dat het zo niet langer kon en stuurde me door naar CIR. Eerst vond ik het idee van revalideren heel zwaar klinken, alsof dat alleen was voor mensen die iets ernstigs hadden meegemaakt. Maar naarmate ik me erin verdiepte, kreeg ik steeds een beter beeld van wat het inhield. De vragenlijsten die ik vooraf moest invullen lieten me veel van mezelf herkennen en toen ik de slogan las – ‘niet de pijn, maar jezelf op de voorgrond’ – voelde dat alsof het speciaal voor mij geschreven was. Want ik zorgde altijd voor iedereen, behalve voor mezelf.

“Op mijn werk reageerden ze gelukkig heel begripvol. Ik werd gewaardeerd om het feit dat ik eindelijk voor mezelf koos en voor mijn gezondheid ging zorgen.”

Tussen de verwijzing en de start van het traject zat niet veel tijd en hoewel ik vooraf veel spanning voelde, merkte ik al snel dat de gesprekken goed voelden. Ik wilde vanaf het begin eerlijk en open zijn, niks verbloemen. Ik had geen last van twijfels over wat anderen van me zouden denken, of het nu een man/vrouw, een arts of wie dan ook was – het voelde gewoon goed. De behandelaren gebruikten precies de juiste woorden, waardoor ik me veilig voelde om me open te stellen. Het was een plek waar ik echt mijn verhaal kon doen, zonder dat het in vijf minuten afgerond moest zijn. En als een sessie voorbij was, dan gingen we er in de volgende sessie gewoon verder op in.

Hotel Fatima

Thuis was ik altijd bezig, ik deed ongeveer alles. Soms uit frustratie, omdat het sneller ging als ik het zelf deed. We zijn als gezin om de tafel gegaan om de taakverdeling en mijn frustratie te bespreken. Waar ik het vroeger gewoon zelf deed, laat ik het nu los. Ik dacht altijd dat ik door alles voor mijn kinderen te doen, mijn liefde toonde, maar eigenlijk verwende ik ze te veel. Door het niet meer te doen, geef ik ze juist iets veel waardevollers: zelfstandigheid.

"Ik kende mijn valkuilen, want ik zelfreflectie heb ik, maar het toepassen ervan was een ander verhaal. Mijn mindset moest veranderen; waar ik eerst verdrietig was omdat ik niet meer kon hardlopen, legden we de focus op eerst weer kunnen wandelen."

Ook doorzetters nemen rust

De mindfulness-oefeningen openden echt mijn ogen. Ik ben nu zo zen als maar kan en zelfs mijn moeder leert met me mee. We doen samen de oefeningen en ik zie hoeveel rust het haar ook brengt. Ik herken nu beter wanneer ik pijn heb en dan neem ik een stapje terug, in plaats van koste wat het kost door te zetten. Maar ja, ik ben een doorzetter tot en met. Toch heb ik geleerd dat ik alle tranen die ik jaren heb opgespaard er gewoon uit moet laten. Als je van jezelf houdt, dan moet je dat doen.

Geen medicijnen meer

Ik heb zoveel geleerd. Werk, kinderen, familie, huishouden – alles ging altijd eerst en als laatste mezelf. Maar nu zet ik mezelf bovenaan. In de 1-op-1 sessies gingen we echt in op wat ik wilde veranderen en dat maakte het traject zo waardevol. Ik vond mezelf weer terug, nu heb ik weer zin in het leven. De persoonlijke benadering in het traject vond ik misschien nog wel het mooiste.

Dingen die me vroeger enorm zouden storen, raken me nu niet meer. Als er thuis een bord op tafel blijft staan, spreek ik ze erop aan, maar ik laat me niet meer gek maken. Mijn kind hield me tijdens het traject een keer een spiegel voor. Ik zei: ‘Je ruimt wel op als je vrienden komen, maar niet als wij er zijn.’ Waarop hij antwoordde: ‘Dan doe jij het toch.’ Dat was een eyeopener. Tuurlijk was het in het begin moeilijk om los te laten, maar nu zie ik wat het me brengt. Minder stress, minder frustratie en vooral: minder pijn. En het mooiste is nog wel dat ik geen medicijnen meer slik!

Selflove

Ik plan nu bewust tijd voor mezelf in. Laatst kocht ik bloemen voor mezelf en liep ik stralend met die bos over straat. Ik maak weer tijd voor vriendinnen, zelfs voor die ene vriendin die ik al jaren niet had gezien. Ik kan er op de fiets naartoe, een stukje wandelen en weer terug. Dat is mijn max, maar het geeft zoveel voldoening dat het weer kan.

Waar ik vroeger altijd ‘ja’ zei, denk ik nu eerst na. Heb ik een luie zondag gepland? Dan blijft het ook een luie zondag. Ik luister naar mijn lichaam en accepteer wat nu mijn realiteit is. Steeds meer laat ik het ‘moeten’ los en ik ontdek dat er andere manieren zijn. Als ik even geen energie heb, geef ik dat gewoon aan. Mijn kinderen helpen nu mee in huis, wat mij weer rust geeft. Mijn bewegingsvrijheid blijft beperkt, maar mijn klachten worden niet meer erger en het voelt alsof ik kilo’s aan ballast kwijt ben. Ik mag mezelf weer, ondanks mijn mankementen.

Het was een mooie en zware periode en ik ben er nog niet, maar ik weet dat ik er kom. Ook weet ik dat de rugpijn en nare uitstraling van zenuwpijn in mijn been blijft, maar ik kan nu aanvaarden dat ik chronische pijn heb. Ik heb mooie plannen voor de toekomst en zie alles positief en realistisch in. En het allerbelangrijkste: ik ben weer lief voor mezelf.

Note van de behandelaar:

Fatima heeft in 10 weken mega stappen gezet en vooral op gebied van zelfreflectie en zelfcompassie/zelfzorg. Ze heeft veel bereikt door eigen vierkracht, veranderbaarheid, uitdagen van eigen valkuilen en vieren van kleine stappen. Ga zo door!