"Ik vind het heel bizar dat er in die paar weken tijd zulke stappen zijn gemaakt"

De pijn was er al ver voor mijn rugoperatie (laminectomie). Een operatie was ook nodig, want ik kreeg last van uitval. Ik kon vrijwel niet meer lopen of staan, alleen zitten ging nog. Na de operatie was de pijn naar de achtergrond, maar dat kwam vooral door de zware pijnstilling.

Ik wilde graag van de zware pijnstilling af, maar de pijn bleef. De zenuwbaan bleek beschadigd, door littekenweefsel en verklevingen. Ik heb daarna van alles geprobeerd, zo ben ik twee keer bij de pijnpolie geweest, kreeg ik een zenuwblokkade behandeling en stroombehandeling. Ook heb ik lichtere medicatie geprobeerd.

“Doorgaan past bij mij. Niks doen is nog slechter dacht ik.”

Ondertussen ging ik maar door, als ik bezig was en bleef, was de pijn op de achtergrond. Maar door het opstapelen overdag, kwam het iedere avond weer hard naar boven. Zo ging het iedere dag. Doorgaan past bij mij. Niks doen is nog slechter dacht ik.

Ik hoorde van CIR via een kennis van mijn vrouw. Maar ik moest er eerst niks van weten. Wel besprak ik het met mijn bedrijfsarts, want ik wist niet meer wat ik moest. Ik stond zelfs al op de lijst voor een neurostimulator in mijn rug. De bedrijfsarts had al goede ervaring met CIR, dus die verwees mij door.

Niet geschoten, altijd mis
De screening. Ik dacht, “ik ga me er wel voor openstellen, niet geschoten is altijd mis.” Maar ik had er weinig hoop op en dacht: “Jullie zullen mij vertellen hoe ik het beter moet doen zeker.”

Vrij snel na de screening kon ik al starten. In het begin had ik wat moeite met de groepssessies en de eerste twee/drie weken voelde ik mezelf alleen maar achteruit gaan. Achteraf gezien komt dat door de weerstand die ik aan het bieden was. Maar toen kwam het omslagpunt voor mij. Tot de kern was ik voor mijn gevoel ineens afgepeld.

Waardoor toen precies het omslagpunt was, lag misschien aan meerdere dingen. Ik ging dingen delen met mijn naasten, die zeiden; hèhè. Het was moeilijk om te uiten en de kern met ze te delen. Want dat deed ik nooit.

Bijzondere sessie
Heel veel sessies zijn me bijgebleven, maar 1  in het bijzonder. Ik had mijn eerste sessie met deze behandelaar. We waren letterlijk aan het touwtrekken en ondertussen vroeg hij wat ik vond van bepaalde houdingen over mezelf. Of ik dingen wilde loslaten of uiten of delen. Maar als ik aan het touw bleef trekken wilde ik het niet delen of toegeven/accepteren naar mezelf. Het accepteren was het grootste probleem, ik bleef altijd gewoon doorgaan. Ik had wel de herkenning, maar gaf het geen erkenning.

Ik raakte tijdens die sessie in zo’n korte tijd (15 minuten) in een hypo. Daar schrok ik van, want normaal alarmeert de sensor mij. De sensor loopt altijd een paar minuten achter, dus ik kreeg nog geen signaal. Ik zat helemaal in de strijd met de behandelaar en eigenlijk ook met mezelf en ik ging als een baksteen naar beneden. De hypo bleef lang aan en ook daarna had ik relatief lang de tijd nodig om bij te komen.

Iedere behandelaar die ik heb meegemaakt; topgasten. Bij de een toonde ik misschien meer emoties dan bij de andere behandelaar. Maar hiervoor uitte ik geen, dat hebben ze bij CIR wel voor elkaar gekregen. Wat ik ook bijzonder vind, is dat er heel goed dynamisch gewerkt wordt. Als de eerste sessie die dag klaar is en je wordt opgehaald voor de tweede, weet de volgende behandelaar al wat er in de eerste sessie gebeurd is. Dat heb ik als heel prettig ervaren.

Na de hypo, voelde het traject anders. Ik liet het los en voelde me opgelucht. De klachten werden vanaf toen ook minder. Nu na het traject heb ik verschillende punten die ik meeneem en toepas in mijn leven. Ik ben nu vijf weken klaar en er zijn echt wel weer kleine momentjes van terugval geweest. Dan denk ik terug aan de sessies die ik heb gehad en kan ik weer verder. Ik denk dan: “Oh Jan, pas op.” Ik herken nu de situaties en kan ernaar handelen.

Ik vind het heel bizar dat er in die paar weken tijd zulke stappen zijn gemaakt. Nooit gedacht dat het brein zoveel doet met pijn. Ik doe ondertussen al meer dingen en ik doe vooral dingen anders dan voorheen. Ik presteer niet minder, maar met werk deel ik mijn uren bijvoorbeeld anders in. Ik was een pleaser, iemand die graag de klant direct antwoord geeft. Maar nu plan ik een mailuurtje in op een dag. Ben niet alleen sneller en het werkt geconcentreerder, maar het geeft rust in mijn hoofd. En die rust werkt weer positief door op mijn pijnklachten.

Ook met mijn diabetes merk ik verschil. Dat was eerst ontregeld door de pijnklachten en de frustraties. Ik voel het en het is meetbaar dat ik een beter ‘time-in-range’ heb.

De klachten gaan niet weg, dat weet ik. Maar ik heb handvatten om het naar de achtergrond te krijgen. Ik kan weer lange stukken wandelen. Eerst wandelden ik en mijn vrouw niet meer, want ik wist dat er altijd een moment kwam dat ik niet meer kon. Dat kon 2 meter na de voordeur zijn of op de hoek van de straat, dus gingen we niet meer. Nu wandel ik bijvoorbeeld met een oortje met muziek in, waardoor ik wat afgeleid raak van de pijn en bij een bankje gaan we even zitten. Zo zijn we ondertussen alweer bijna een uur buiten!

Ook het fietsen, ben weer begonnen met mountainbiken. Dat ging hiervoor ook echt niet meer en legde de lat ook veel te hoog. Ook bij vriendengroep waarmee we vaak fietsen deelde ik wat het met mij van binnen deed, ook zij zeiden: hèhè.

Vorig jaar gingen we met deze vriendengroep een weekend fietsen in Limburg. Op dag 1 hadden ze een route uitgestippeld die niet te intens was, zodat ik meekon. Ik voelde me bezwaard, want weet dat zij graag met de bek door de modder gaan. Op dag 2 zei ik: “ik neem rust.” Zodat zij die dag wel vol gas konden gaan. Ik was zo gefrustreerd dat ik niet mee kon, zat me van binnen helemaal op te vreten en daardoor ook hogere pijnklachten. Nu zeggen ze; jouw fiets is onze fiets. De stukken die we niet kunnen fietsen, dan pakken ze mijn fiets op en nemen ze die mee naar boven. Daarna kan ik zelf weer op de fiets. Vroeger had ik me hier veel te bezwaard voor gevoeld.

Feest met de kleinkinderen
Ook met mijn kleinkinderen. Ik ben lang en kom moeilijk bij de grond. De schoenen bij mijn kleinkinderen aantrekken, kon ik daardoor ook niet. Maar nu is het een feestje als opa de schoenen aan doet. Want dan mogen ze op de tafel klimmen en zitten, anders niet. Of het fietsen met de kleinkinderen, wat nu ook weer kan met bepaalde handvatten. Ik had het fietsen aan de kant geschoven en nu kan het weer. Bizar. Maar oh zo genieten.

Het voelt nu allemaal nog wel dun en vind het soms ook nog best spannend. Wel wordt het steeds sterker en sta ik gelukkig aan de goede kant. Ik vind het ook fijn om op CIR te kunnen rekenen bij een terugval voor advies. Team CIR bedankt!

Note van de behandelaar:

Jan is in een heel mooi traject van alleskunner, kapitein en leider naar inzicht gegaan. Hij is erachter gekomen dat deze factoren voortkomen uit zijn ontwikkeling. Toen hij de oorsprong van zijn overtuigingen en gedrag (en wat hier uit voort kwam) herkende, was er in het traject een confrontatie nodig waarin Jan een spiegel voorgehouden kreeg.

Daarna merkte je dat hij met acceptatie dingen voor zichzelf toe kon staan en dat ook zijn diabetes beter en beter ingesteld werd. Hij ging van een time-in-range waarde (tijd binnen de streefwaarden) van 62 (niet zo goed) naar 89 en bij afsluiting 98% wat erg goed ingesteld en regelmatig is.

Daarna is het Jan gelukt om te omarmen wie hij is en wat hij kan, te kijken naar mogelijkheden i.p.v. moeten, doseren en aansluitend bij zijn belastbaarheid naar kwaliteit van leven. Hierdoor is hij niet meer oplossingsgericht aan het zoeken naar een oplossing om van zijn klachten af te komen en pakt z’n leven weer op naar zijn waarden!