"Ik kan weer doen wat voor mij belangrijk is"

Mijn traject bij CIR is inmiddels alweer twee jaar geleden, maar ik ben er nog steeds zó blij mee. Als ik terugdenk aan die periode, kan ik bijna niet geloven hoeveel er veranderd is. Direct na afloop van het traject vroeg ik me af: heeft het me echt gebracht wat ik hoopte? Maar nu is pas echt duidelijk wat het me heeft opgeleverd.

Van puzzel naar perspectief

Na mijn derde bevalling herstelde de pijn in mijn heup niet meer. Pijn met uitstraling naar mijn hele been. Mijn labarum bleek wat gerafeld en ik kreeg de diagnose heupslijtage. Een jaar na de operatie had ik eigenlijk hersteld moeten zijn, maar dat gebeurde niet. Artsen konden de oorzaak niet goed aanwijzen. De ene keer leek er sprake van slijtage, de andere keer niet. Het was echt een puzzel waar die pijn vandaan kwam.

Ik wilde zo graag moeder zijn, actief zijn, gewoon kunnen bewegen — niet steeds beperkt worden door pijn. Maar die beperking werd juist steeds groter. Ik ging mezelf allerlei regels opleggen: als ik maar niet te veel wandel, niet te lang fiets, niet te lang zit… Alles draaide om het controleren van de pijn. Ondertussen had ik de hele medische molen doorlopen: second opinions, reumatoloog, chiropractor, fysiotherapeut, pijnpoli, blokkades in mijn rug laten zetten; de hele rambam.

Tot ik op een dag terugging naar de arts die mij eerder geopereerd had. Hij keek naar de nieuwste foto’s en zei: "U heeft gewoon een beetje pech. Ik zie zo weinig verschil, dit is een operatie niet waard”. Dat was het moment waarop ik besefte: als dit het is, dan moet ik leren ermee om te gaan.

De keuze voor CIR

Via internet kwam ik bij CIR terecht. Ik belde de arts en vroeg een verwijzing aan. Gelukkig kreeg ik ook ruimte van mijn werk om dit traject aan te gaan. Drie maanden, dat voelde overzichtelijk.

De erkenning die ik kreeg bij CIR na mijn zoektocht van 6 a 7 jaar vond ik heel prettig. Ook het starten in een groep gaf herkenning, daarna ging het individueel verder. Mijn doelen? Minder beperkingen, loskomen van belemmerende gedachten, minder zorgen maken en weer meer dingen kunnen doen. Later kwamen daar ook doelen bij zoals: milder zijn voor mezelf, een middenweg vinden en niet meer negeren en compleet vermijden.

Ik heb een hulpverlenersachtergrond. Maar ook als je veel weet van je vak, heb je soms gewoon iemand anders nodig die je een spiegel voorhoudt. Tijdens het traject had ik momenten waarop ik dacht: ik ben er zelf ook gewoon ingetrapt. Dat vond ik confronterend én leerzaam.

Kleine stapjes, grote verandering

Ik was enorm aan het vermijden: niet sporten, niet rennen, niks riskeren. Maar ik wilde weer met mijn gezin kunnen wandelen op het strand of even tikkertje doen met de kinderen, zonder me daar druk over te maken.

Van alle sporten zou ik het liefst weer willen hardlopen. In het traject ben ik begonnen met 10 seconden hardlopen. Dat vond ik zó spannend. Maar heel langzaam bouwde ik het uit. Naar 15 seconden. Naar 20. Ik had mezelf zoveel regels opgelegd dat ik nooit had gedacht dat ik ooit weer zou hardlopen of in de sportschool zou staan met gewichten. Maar het gebeurde. En ik werd er zó blij van!

Afgelopen zomer waren we met het gezin op het strand en vroeg mijn man: "Zal ik het dragen?" En ik kon zeggen: "Nee, je hoef het niet meer te dragen. Ik kan gewoon lopen op zand en kan gewoon tillen!” Of als de kinderen vroegen: "Mama, gaat het?" Dan kon ik zeggen: "Er is niks met mij aan de hand, hè." Dat zijn van die kleine, bewuste vreugdemomentjes. Het kan gewoon weer!

Na het traject waren de stapjes nog klein. Maar de grote verandering kwam later. Ik heb me daaraan vastgehouden: het is niet drie maanden en klaar. Daarna begint het pas echt.

Een toekomst met onbezorgdheid

Tegenwoordig ga ik gewoon twee keer per week naar de sportschool, hoe mijn week er ook uitziet, want hier hecht ik waarde aan. Ook heb ik me verder verdiept in chronische pijn, veel gelezen, podcasts geluisterd. En ja, ik heb nog wel eens last. Soms heb ik pijn aan mijn heup, maar ook wel eens aan mijn grote teen. Die onbezorgdheid die ik nu voel, maakt dat ik weer ontspannen door het leven kan.

Wat ik heel mooi vind is dat ik nu beweeg naar wat voor mij waardevol is. De aandacht is verschoven. Eerder ging bijna alle aandacht naar de pijn, nu naar wat ik belangrijk vind. Daardoor ben ik andere keuzes gaan maken. Ik sta graag voor groepen mensen en heb daar nu mijn eigen bedrijf van gemaakt. Ook in de kerk ben ik weer op het podium geklommen. Het zijn allemaal dingen die me energie geven. Dat vind ik ook zo mooi aan CIR — ze kijken echt naar wat voor jou belangrijk is.

Mijn boodschap voor anderen

Wat ik andere mensen wil meegeven? Dat er hoop is. Het antwoord is wel vaak complexer dan alleen de dokter. Dat bredere kijken wat CIR doet, dat dat heel helpend is en dat je nog dingen kan doen die van waarde zijn en dat je daarin belangrijk blijft. Dat de pijn echt niet op de voorgrond hoeft te liggen, hoe irritant de pijn ook is.

Carien maakte visueel waar voor haar de winst zat, het heeft lang in de keuken gehangen om zich eraan te blijven herinneren. Nu, twee jaar later, nog heel herkenbaar: