"Ik heb letterlijk mijn leven terug gekregen"

Mijn leven raakte ik steeds meer kwijt sinds het auto ongeluk 12 jaar geleden. Daar hield ik vooral veel pijn aan mijn knie aan over en niemand die me daarvan af kon helpen. Mensen in mijn omgeving vonden soms dat ik me aanstelde, ik was ten slotte ‘die kreupele’. Op een gegeven moment kon ik niet verder leven met de pijn en ging ik opzoek naar een arts voor een amputatie. Ik zal alvast de clou verklappen: ik heb mijn been nog en dankzij CIR loop ik ondertussen al bijna een jaar zonder krukken.

Waarom willen amputeren?
In mijn hoofd was mijn been er niet meer. Ook had ik alles geregeld, van de hondentrainer tot waar ik mijn auto om kon laten bouwen. Zelfs voor de aanpassingen in huis had ik een volledig draaiboek klaar liggen. Waarom wil je zo graag van je been af hoor ik je denken. De pijn in mijn knie bleef extreem aanwezig, ik sliep ’s nachts 2 tot 3 uurtjes totdat ik wakker werd van de pijn. Maar na 6 jaar was het klaar, ik kon het zo niet meer volhouden. Zowel fysiek als mentaal was ik een uitgewrongen vaatdoek. Mijn huisarts en alle andere artsen konden niet vinden waar de pijn vandaan kwam. Dus dacht ik; ik kan beter leven zonder been. Suïcidaal ben ik niet, maar de gedachtes om mijn been op het spoor te leggen zijn zeker door mijn hoofd gegaan. Zo graag wilde ik van het been en vooral de pijn af.

Het enige dat ik nog nodig had was een arts die mijn amputatie wilde uitvoeren. Hiervoor ben ik heel Nederland afgegaan en als laatste ben ik verwezen naar het UMC Groningen. Hier kreeg ik ook een ‘nee’ te horen, ondanks dat ik al mijn hoop hierop gevestigd had. Drie weken na dit gesprek herinnerde mijn man dat die laatste arts ‘CIR’ had benoemd. Zonder op de website te kijken heb ik hiervoor een verwijskaart aangevraagd en ben ik naar een kennismakingsgesprek gegaan.

Het traject dat mijn leven veranderde
Doordat ik me niet op de website had ingelezen, kreeg ik in eerste instantie weer die klap in mijn gezicht. Want mijn amputatievraag is totaal niet was CIR doet. De revalidatiearts legde mij uit wat CIR wel deed en gaf mij 14 dagen om er eens over na te denken. Tijdens het 2e gesprek wist ik in autorit er naartoe nog steeds niet of ik het traject in wilde gaan of zou zeggen ‘laat maar zitten’. Toch hoorde ik mezelf zeggen; ‘ik doe het wel’. Mijn twijfel werd niet weggenomen door feiten, maar puur door het goede gevoel dat ik had vanaf het moment dat ik daar weer was. Als ze allemaal hier zo zijn als deze revalidatiearts, dan moet het wel goedkomen, dacht ik.

De eerste paar weken van het traject moest ik wennen, maar ik ging mee met de flow. Vooral de uitleg van pijn in het begin was interessant en nam later ook een grote plek in in mijn traject. Toen het individuele stuk startte vond ik de eerste sessies direct heel confronterend. Tijdens een sessie moest ik een spiegel tussen mijn benen zetten, met de spiegelkant naar mijn goede been. Ineens had ik weer 2 goede benen! Waar ik eerst dacht ‘in de spiegel kijken, dat moet helpen’, maar op deze manier heb ik nog nooit therapie gehad (en ik heb ontzettend veel therapie gehad).

Het ergste tijdens alle voorgaande therapie sessies vond ik dat ik steeds opnieuw en opnieuw mijn verhaal moest doen. Ik werd er gewoon misselijk van. Daar was ik ook zo klaar mee. Toen kwam ik bij CIR en dat was z’n opluchting. Als een therapie bij de één niet helemaal afgerond was ging je wel door naar de volgende, maar die wist precies waar de vorige sessie geëindigd was en pakte ze direct door. Dit is echt een voorbeeld van hoe het in de hele branche zou mogen zijn.

De wachtkamer
Tussen de sessies door kom je steeds terug in de wachtkamer, maar daar hangt eigenlijk het gevoel van een huiskamer. Ondanks dat je daar met mensen zit die je eigenlijk helemaal niet kent, je zit daar allemaal omdat je ergens last van hebt en er wat mee doet. Zo zat ik daar een keer na een sessie met de tranen in mijn ogen op de bank. Een andere cliënte (die ik niet kende) komt op me afgelopen, geeft me een knuffel en zegt; ‘Ach, meiske toch, kom maar hier. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje’. Je wordt er heel erg gehoord, niet alleen door de therapeuten, maar ook door de andere cliënten.

Ook heb ik bij CIR heel veel steun gevonden. Waar ik dat na 12 jaar in mijn eigen omgeving ook steeds minder kreeg, was het bij CIR extra waardevol. Dat mijn eigen omgeving mij steeds meer losliet komt zeker door mijn eigen persoonlijkheid, ik wil ze namelijk niet tot last zijn, dus probeer ik het zelf wel op te lossen. Mijn standaard antwoord was ook altijd; ik heb geen handicap, ik heb een uitdaging.

Ik heb een traject en een vervolg traject gevolgd. Na 3 maanden in het traject lukte het mij voor het eerst om op de hometrainer weer een heel rondje te maken met mijn been. De therapeuten die op dat moment aanwezig waren gaven mij er een compliment over en mijn hart sprong echt wel even op. Wat voor de meeste mensen heel normaal is, want kleine kinderen fietsen ook, maar ik kon het niet. Tot toen. De manier waarop ze tegen me praatte voelde zo goed. De manier waarop was voor mij niet bekend, ik voelde me echt mens. Dit gaf zo een boost!

CIR heeft ontzettend veel voor mij betekend. Ik weet niet of mijn behandelaren het weten, maar ze hebben me mijn leven terug gegeven. Bij CIR stopte ze me niet in een hokje, ik hoefde niet te voldoen aan de checkbox en het exacte labeltje. Iets wat ik daarvoor alleen maar moest. Bij CIR werd ik gezien als individu, dat gaf mij zo een fijn gevoel.

Ondertussen heb ik warme spullen aangeschaft waardoor ik ook in de winter gewoon door kan blijven wandelen. Hardlopen of skeeleren wil ik ook heel graag weer, maar dat is voor nu nog even een stap te ver. Maar als ik vertrouwen naar mezelf blijf uitspreken en stapje voor stapje naar mijn doelen toewerk, gaat dat me ook uiteindelijk weer lukken. Ik ben al heel trots dat ik in het afgelopen jaar maar 1 keer mijn krukken erbij heb moeten pakken. Waar mijn man zeg; je bent pas een jaar verder, zeg ik dat ik AL een jaar want het gaat zo heerlijk snel. Ik kan voor mijn gevoel alweer heel lang dringen doen die ik in al die jaren daarvoor niet heb kunnen doen.

Positieve spreuken
Ik heb al jaren een hele goede vriendin waar ik al 44 jaar bevriend mee ben. Zij heeft mij enorm gesteund, zeker na het auto ongeluk, heeft zij 2 jaar lang iedere dag een positieve spreuk naar mij gestuurd. Die heb ik allemaal in een schriftje staan die ik nog regelmatig doorlees. Positieve spreuken doen iets met mij, daar haal ik kracht uit. Tegenwoordig heb ik een paar t-shirts die mij af en toe moeten helpen. Hier haal ik mijn voordeel uit.

Ik heb geleerd dat het me niet meer uitmaakt wat anderen zeggen. Dat zorgt voor heel veel gemak, omdat ik me daar niet meer druk over hoef te maken. Ik moest me voor mezelf altijd bewijzen tegenover anderen, ik hoef me niet meer te bewijzen. Ik wilde problemen voor anderen oplossen, maar dat hoef ik niet meer. Hierdoor krijg ik steeds meer eigenwaarde.

De vraag die ik van veel mensen kreeg na het traject was of ik nu dan niet blij was dat ik mijn been niet geamputeerd heb. Een echte rotvraag, want ik was er dan ook gekomen. Het enige dat ik wilde was dat het ongemak weg zou gaan, vooruitgang boeken en dat is precies was er bij het CIR gebeurd is.

Note van de behandelaar:
Bij de behandeling van Sacha hebben we een volledig op maat gemaakt programma samengesteld. Naast de algemene educatie die we in de eerste twee weken in groepsverband geven hebben, hebben we een aparte medische educatie en educatie gericht op vreesvermijdingsmodel passend bij vivo gegeven. Ook is spiegeltherapie voor het aangedane been gegeven om te komen tot herstel van het beeld van haar been in haar brein. Vervolgens heeft de cliënte het reguliere CIR programma gevolgd, gericht op acceptatie en tijdgebonden uitbouwen van voor haar belangrijke activiteiten.