"CIR kwam als geroepen"

Wat vooraf ging

In 2014 kreeg ik de diagnose ‘degeneratieve kanaalstenose L4-L5’ met vernauwing bij de wortel. Daarbij het advies niet te forceren en dat opereren geen optie was. Ik had al jaren veel last van mijn onderrug en ik weet het aan mijn knieprothese en de problemen lag die ik sinds mijn 14e heb gehad met mijn knie. De diagnose kwam overeen met de hevigheid van de pijn, de neuropathie aan mijn voeten en de plotselinge uitval die ik ervoer bij overbelasting. Ik kon dan soms een week niet lopen en pas na flinke pijnstilling en rust kon ik weer verder. De neuroloog adviseerde mij oefentherapie Mensendieck, wat enige verlichting gaf. 

In 2022 ben ik voor een second opinion naar Sint Maartenskliniek gegaan. Ik was inmiddels namelijk steeds meer afhankelijk geworden van pijnstilling om redelijk eenvoudige dingen te kunnen doen: in de tuin werken, huishoudelijk werk, lang zitten of staan. Juist het feit dat het onvoorspelbaar was ik wat kon verwachten aan pijn- en hersteltijd, maakte mij radeloos. Ik kwam terecht in een neerwaartse spiraal: ik kon minder en werd ook angstiger voor dingen. De herdiagnose van Sint Maartenskliniek, maakte duidelijk dat er weliswaar sprake was van disco pathos in nek en lendenwervels, maar dat de kanaalstenose minimaal was. De herdiagnose maakte duidelijk dat ik uitbehandeld was. Operatie, maar ook pijnbehandeling was geen optie.

En nu? Moest ik zo verder? Net 61 en nog een heel leven voor me? Ik kreeg een doorverwijzing voor een revalidatietraject om te leren leven met mijn beperkingen. Het werd overduidelijk voor me dat de bal bij mij was gelegd. Wilde ik iets veranderen, dan was ik zelf aan zet! CIR kwam als geroepen.

“Wonderlijk hoe een barrière letterlijk voor je ogen verdwijnt.”

10 weken intensief

Al in de eerste weken van het traject begonnen er kwartjes te vallen. De groepslessen met bijvoorbeeld pijneducatie over hoe gedachten vooraf gaan aan gedrag, maar ook hoe vermijding werkt, hebben me veel gegeven. Ik merkte dat die kennis me een goed fundament bood en merkte keer op keer dat het terugkwam en werd uitgebouwd. De individuele sessies haakten aan bij de gegeven theorie en mijn individuele situatie werd aan de hand ervan steeds een stukje verder ontward. In combinatie met praktische oefeningen werden uitspraken over wat ik wel of niet kon meteen getoetst. Ik heb veel baat gehad bij de opbouw naar wat ik het lastigste vond in bewegen, in aangaan en in accepteren.

De ‘exposure sessies’ gaven wat mij betreft een doorbraak. Wonderlijk hoe een barrière letterlijk voor je ogen verdwijnt. Ik werd zorgvuldig begeleid na dergelijke intensieve sessies om te monitoren of het effect blijvend was. Heel fijn en vertrouwenwekkend. De begeleiding voelde goed aangesloten, op maat. Ik voelde me niet gepusht maar merkte wel dat ik iedere keer vooruit ging. En niet alleen ik. Thuis en op het werk kreeg ik elke paar weken positieve feedback: het was helder dat ik baat had bij het traject.

Ik heb het proces beschreven als een bal, dat een duwtje krijgt (van een teamlid) en aan het rollen gaat. Bij een ander teamlid komt die ‘bal’ terecht in een net andere positie. Je ziet de zaken dan in een net ander perspectief en krijgt weer een duwtje om verder te kunnen. Bij iedere sessie, steeds bij een ander teamlid, kreeg ik (net als de bal) een andere kijk op de zaak en kon daarmee verder. De strakke afstemming van de teamleden blijkt hier cruciaal. Door steeds in te haken op het voorafgaande en het een stapje verder te brengen, ‘help’ je iemand vooruit. Zo voelde het ook echt: voortgestuwd, maar dan met borging voor als het niet helemaal pakt. Ik kreeg onderwijl vaardigheden aangeleerd om zelf ook mijn eigen proces te kunnen borgen, terug te zien en te herpakken, waar nodig.

Het is een heel intensief proces en vergt, zeker in het begin, veel. Gedurende het proces, merkte ik echter dat ik meer energie kreeg. Het loslaten maakte plaats: ruimte voor nieuwe gedachten en gedrag. Ik heb geleerd om de lastige situaties te herkennen en te erkennen. Ik heb handvatten gekregen om de juiste en bewuste keuzes te maken. Ik beweeg weer vrij en ben zeker van mijn lijf. Ik ga de dingen niet meer uit de weg. Heel bijzonder om te merken dat ik zoveel meer kan dan ik dacht.

En nu?

Ik ben nu een paar weken klaar bij CIR, maar nog niet klaar met mijn traject. Ik voel me gezekerd met een goed terugvalpresentieplan en werk zelf verder aan de geleidelijke opbouw van mijn conditie en activiteit. Ik heb weer vertrouwen in mijn lijf en in mijn nieuwe kunnen; een refurbished versie van mezelf!

Foto ter illustratie: tuinieren met een van de kleinkinderen, kan nu weer zonder in de weg zittende pijn.

Herken je je in het verhaal en ben je benieuwd of een behandeling bij CIR iets is voor jou?